Vloeiendheid

Stotteren is een spraakstoornis waarbij de natuurlijke vlotheid van het spreken onbewust verstoord wordt. Personen die stotteren ervaren een verlies aan controle over hun spraak, wat zich kan uiten in het herhalen van klanken, lettergrepen of woorden. Soms worden klanken ongewild verlengd of blokkeren de spreekspieren volledig.
De therapie bij stotteren is gebaseerd op sociaal-cognitieve gedragstherapie, een wetenschappelijk onderbouwde aanpak. Deze therapie houdt rekening met zowel zichtbare als onzichtbare aspecten van stotteren: de stottermomenten zelf, bijkomende gedragingen en de gedachten en gevoelens die met spreken gepaard gaan. Daarnaast wordt ook aandacht besteed aan omgevingsfactoren en situaties die stotteren kunnen uitlokken of versterken.
Omdat jonge kinderen die stotteren voortdurend communiceren met hun omgeving, is ouderbegeleiding een essentieel onderdeel van de behandeling. Ouders krijgen inzicht in het stottergedrag van hun kind en leren hoe ze op een ondersteunende manier kunnen omgaan met het spreken. Tijdens de individuele sessies is er meestal een ouder aanwezig, zodat de therapie afgestemd blijft op de beleving van het kind. De observaties uit deze sessies worden meegenomen in de oudergesprekken, zodat de aanpak thuis verder ondersteund kan worden.